Minke vertelt: "Meneer de Boer was 89 jaar oud en ontving sinds 2018 zorg van ons vanwege dementie. Hij woonde samen met zijn echtgenote, die ook dementie had en een half jaar geleden is overleden. Zij bracht het laatste jaar door in een woonlocatie voor mensen met dementie. Toen mevrouw op sterven lag, is meneer samen met zijn thuisbegeleiding nog naar haar toe gegaan. Gelukkig hebben ze elkaar tot het einde kunnen zien; dat was heel waardevol."
Na het overlijden van zijn vrouw kreeg meneer de Boer steeds meer gezondheidsklachten, waaronder nierfalen en ernstig vocht vasthouden. Er werd ook vermoed dat er een tumor in zijn buik zat, maar dit kon niet bevestigd worden omdat hij op een gegeven moment geen medische onderzoeken meer wilde ondergaan. Omdat meneer op papier nog wilsbekwaam was, konden we hier niks aan doen.
Minke vertelt verder: "Vanwege het forse vocht vasthouden werd hij ook heel benauwd, en daarom werd er een palliatief behandelplan afgesproken met de huisarts. Maar meneer leek steeds weer een beetje op te knappen, wat het lastig maakte om in te grijpen. Het leek wel een jojo-effect: hij had op cruciale momenten geen last, geen pijn en geen klachten. Dit was frustrerend omdat het beeld dat wij beschreven niet overeenkwam met wat de huisarts zelf zag. Hier kwam het PATZ-overleg goed van pas, waarin palliatieve cliënten worden besproken met de huisarts, specialist ouderengeneeskunde, casemanager dementie, palliatief verpleegkundigen van Santé Partners en andere disciplines. Tijdens een van deze overleggen werd de specialist ouderengeneeskunde gevraagd om met een externe blik naar de situatie te kijken."
Vlak voor het bezoek van de specialist ouderengeneeskunde ging meneer onverwacht hard achteruit. Hij raakte erg verward, werd kortademig en benauwd, en kreeg veel last van pijn en onrust. Ook was er een verdenking van een longontsteking. Een aantal dagen voor zijn overlijden kon hij niet meer zelfstandig van het toilet komen en had hij bloedverlies bij de ontlasting, wat erop wees dat er meer interne problemen speelden.
Minke: "Het werd een lijdensweg, en dat wilden we natuurlijk niet. Op het moment dat hij zei: 'Ik wil niet meer, ik wil niet meer naar het ziekenhuis. Ik kan niet meer. Het is goed zo,' was dat eigenlijk het omslagpunt voor de kinderen. Na goed overleg met hen en de huisarts is besloten om over te gaan naar de volgende stap."
Besloten werd om over te gaan op een palliatief beleid. Vanwege een nare ervaring tijdens een eerdere opname was het voor hem erg belangrijk dat hij niet naar een hospice hoefde, zoals hij herhaaldelijk aan zijn kinderen had verteld. Om de rust voor meneer en zijn familie te bewaren, werd geadviseerd om thuis een sedatiepomp te plaatsen. Dit moest snel geregeld worden, omdat de huisarts die ochtend al zou starten met de eerste sedatie. Dit vereiste de nodige afstemming tussen meerdere teams.
Minke vertelt: "Mijn collega en ik zijn bevoegd om sedatie toe te dienen, maar we hadden nog geen training gehad met deze specifieke pompen. Gelukkig zijn onze buurtteams hierin ervaren, dus hadden we afgesproken dat zij ons zouden ondersteunen wanneer we de pomp wilden gebruiken, zoals bij meneer de Boer. Samen hebben we de pomp op kantoor ingesteld en bij hem aangesloten. Daarna hebben we gezamenlijk de controles uitgevoerd om te dubbelchecken of alles volgens plan verliep."
Meneer de Boer overleed diezelfde nacht in zijn eigen huis, omringd door zijn familie, zonder een langdurige lijdensweg.
Minke sluit af: "De sedatie sloot precies aan bij de wensen van meneer en zijn familie. Achteraf hebben we nog contact opgenomen met zijn dochter, die ons vertelde hoezeer ze de zorg waardeerde en dat ze ons voor altijd dankbaar is. Dat is waar we het voor doen."
