Maandagochtend. De wekker gaat na drie weken
vakantie. Toch kost opstaan me weinig moeite. Yes,
ik mag weer! Ik neem een beker koffie mee en spring
de auto in. Een volle dag met huisbezoekjes staat
op de planning. Gisteravond heb ik de rapportages
al doorgenomen, zodat ik goed voorbereid mijn
werkdag begin.
Ingesproken verslag
De eerste cliënt op mijn route is mevrouw Groen.
Zij heeft hulp nodig vanwege haar diabetes. Als ik
de galerij oploop, staat de deur al open. “Fijn dat
je er weer bent, Manon! Hoe was je vakantie?”
Na een kort vakantiepraatje controleer ik de bloed
suikerwaardes van mevrouw en check ik haar benen
op mogelijke wondjes. Haar voeten houden zo te zien
flink wat vocht vast. In combinatie met diabetes kan
dat risicovol zijn. “Vindt u het goed dat ik hierover
een spraakrapportage maak?” vraag ik. “Dan zijn ook
al mijn collega’s op de hoogte en kunnen ook zij u de
juiste zorg bieden.” Dat mag. In een paar tellen spreek
ik via de app op mijn telefoon in wat er speelt. “Dat is
handig”, zegt mevrouw Groen lichtelijk verbaasd. “En
zo snel ook!” Ik knik. “Zo heb ik mooi meer tijd over
voor u! Zeg, hoe is het met meneer Groen? Begint hij
zijn draai te vinden in het verzorgingstehuis?”
Als ik klaar ben en naar beneden loop, zie ik op het
bankje voor het appartementencomplex twee cliënten
zitten. Hartelijk word ik door de twee dames begroet. Beiden zijn recent weduwe geworden en waren erg
eenzaam. Ik stelde ze aan elkaar voor en het klikte.
Sindsdien zijn ze ‘maatjes’ en gaan ze regelmatig
samen koffiedrinken. “En dat allemaal dankzij jou”,
zegt mevrouw De Greef glimlachend. Ze knijpt zachtjes in mijn hand.
Proosten op het leven
Last minute komt er een afzegging binnen. Spontaan besluit ik dan nog even langs te gaan bij meneer Vos. Hij is terminaal ziek en zal
later deze week euthanasie krijgen. “Wat goed je nog te
zien”, zegt hij zichtbaar geroerd. We praten over het
naderende afscheid, waar al zijn kinderen bij zullen zijn.
“Het lijkt me mooi om met elkaar te proosten op het
leven. Maar Manon, kan dat wel? Een glas alcohol met
al mijn medicatie?” Ik glimlach. Wat een mooi idee. “Het
ergste wat er kan gebeuren, is dat u eraan doodgaat”,
antwoord ik. “Maar dat zat er toch al in.” Zijn luide lach
vult de kamer. Daarna volgt een traan en de allerlaatste
knuffel. Ontroerd stap ik weer in de auto. Op vakantie
gaan is heerlijk, maar dagen als deze maken werken
meer dan de moeite waard.
'Op vakantie gaan is leuk, maar deze dagen maken het werk meer dan de moeite waard' Manon - Verzorgende IG
