Maud, kun je een voorbeeld geven van een situatie die laat zien hoe breed pesten kan zijn?
Natuurlijk. Een medewerker benaderde me via e-mail omdat ze behoefte had aan een gesprek. We planden een ontmoeting waarin ze de ruimte kreeg om haar situatie uit te leggen. Ze vertelde me dat een deel van haar team samen uit eten was geweest, maar dat ze niet was uitgenodigd. Dit was nogal ongebruikelijk, aangezien ze gewend waren om dit soort activiteiten gezamenlijk te doen. De medewerker begreep niet waarom ze niet was uitgenodigd, vooral omdat ze altijd goed contact had gehad met haar collega's. Dit veroorzaakte bij haar gevoelens van buitengesloten zijn. En het gevoel hebben dat je ergens wordt buitengesloten is ook een onderdeel van je gepest voelen. Pesten kan verschillende vormen aannemen, zoals het maken van vervelende opmerkingen, achter iemands rug om praten, roddelen, intimidatie, belachelijk maken of beledigen, maar ook het gevoel van buitengesloten worden.
Hoe heb je als vertrouwenspersoon gereageerd op deze situatie?
Als vertrouwenspersoon bekijken we dan samen met degene die contact met ons opneemt wat diegene zou kunnen helpen in deze situatie. Welke vervolgstap passend zou zijn. Vanuit die insteek ben ik verder het gesprek aangegaan met deze medewerker. Hoewel ze het graag wilde bespreken met haar collega's, vond ze dit spannend. Soms is het lastig om zo'n gesprek aan te gaan, aangezien er allerlei gedachten en gevoelens bij kunnen komen kijken.
Hoe heb je haar geholpen om het gesprek met haar collega's aan te gaan?
Aangezien ze wel het meest voelde voor een gesprek aangaan met degene die uit eten waren geweest, hebben we samen haar doel voor het gesprek vastgesteld: bespreekbaar maken hoe ze zich voelde bij de situatie en achterhalen waarom ze niet was uitgenodigd. Het was belangrijk dat zij zich comfortabel voelde, dus we hebben tijdens de voorbereiding gekeken naar welke woorden het beste bij haar zouden passen. Ze koos ervoor om het niet te ingewikkeld te maken, maar wel haar gevoelens te uiten en vervolgens te vragen naar de reden voor het niet uitnodigen.
Hoe verliep het gesprek uiteindelijk?
Na ons gesprek ging ze het gesprek aan met een van de betrokken teamleden. Ze deelde haar gevoelens over de situatie. Haar collega legde uit dat het uitje spontaan was georganiseerd met de teamleden die op dat moment op kantoor waren, zonder kwade bedoelingen. Haar collega gaf ook aan dat het fijn was dat de medewerker dit had benoemd, omdat ze zich niet bewust waren dat ze anderen hiermee konden kwetsen.
“Dit gesprek was heel waardevol voor de medewerker. Het bevestigde dat ze soortgelijke situaties kan aankaarten. Het benadrukt de kracht van open communicatie, waarbij het altijd toegestaan is om je gevoelens te uiten en vragen te stellen over hoe en waarom dingen zijn gelopen zoals ze zijn gelopen.”
