''Onze koffers stonden al klaar om naar Turkije te gaan''
Uit het niets
“Ik had wat pijn in mijn rug, kon met mijn hand de muis van de laptop niet meer goed bedienen. Onze koffers stonden al klaar om naar Turkije te gaan, maar mijn vrouw zei: zou je voor de zekerheid niet nog even langs de huisarts gaan? Nou, die kans kreeg ik niet eens meer. Want de volgende ochtend op weg naar de wc, zakte in elkaar. Ik voelde mijn benen niet meer, niks.
Spierziekte Guillain Barré
In het ziekenhuis bleek ik de spierziekte Guillain Barré te hebben, in de slechtste vorm. Ik werd opgenomen en ben vervolgens 8,5 maand onderweg geweest. Eerst aan de beademing, op de intensive care. Later naar de revalidatie. Op een gegeven moment zijn we het thuis gaan proberen. Eerst eens een dagje, een weekend. En toen een half jaar. Dat ging eigenlijk wel, met hulp van de thuiszorg. Het hele huis is aangepast, het kantoortje beneden werd mijn slaapkamer. Een half jaar werd een jaar en nu zijn we vijf jaar verder.
"Hier zit ik dan"
Ik dacht altijd: als ik met pensioen ga, blijf ik één of twee dagen werken. Want hele dagen thuis zitten, dat is niks voor mij. Nou, hier zit ik dan. Dag in dag uit in mijn elektrische rolstoel. Ik kan mijn benen nauwelijks bewegen en mijn armen hooguit twintig centimeter omhoog brengen. Niet eens genoeg om in mijn eigen gezicht te krabben. Toch denk ik dat het niet voor altijd is. Mijn vrouw Annie gelooft er niet meer in, maar ik blijf hopen op vooruitgang. Ik blijf positief. Wat heb ik anders?
''Je hoeft niet weg, ik kan voor je zorgen''
Onvoorwaardelijke liefde
Intussen doet mijn vrouw veel te veel voor mij. De hele verzorging boven op de huishouding. We zouden eigenlijk een schoonmaker moeten hebben, maar Annie is niet iemand die gauw hulp vraagt. Als het puntje bij paaltje komt, zegt ze: ‘ach, ik doe het wel zelf’. Ik ben haar heel dankbaar dat ze dit voor mij doet. Want anders zou ik het huis uit moeten. Annie zei vanaf het begin: ‘Je hoeft niet weg, ik kan voor je zorgen’. En dat doet ze.
Afhankelijkheid en acceptatie
Ik vind het moeilijk te accepteren dat zij zoveel moet opofferen voor mij. Dat ik zo afhankelijk ben. Soms valt het me zwaar alles aan een ander over te laten. Want voor de kleinste dingen moet ik om hulp vragen. Echt, ik kan niet zonder Annie. ‘Nou, ik anders prima zonder jou’, grapt ze dan. Zo houdt ze de lucht er een beetje in. Op mijn beurt probeer ik mijn waardering te laten blijken waar ik kan. Bijvoorbeeld door af en toe een flinke bos bloemen te laten bezorgen.”
Hoe is het voor Annie zo veel te doen voor haar man? Lees hier haar verhaal.
