Samen sterk

In het kader van de Week van de Jonge Mantelzorger zetten we deze week verhalen van jonge mantelzorgers in de schijnwerpers. Vandaag delen we het openhartige verhaal van Floor (11)en Tim (14)– de kinderen van onze collega Elles. Ze vertellen hoe het is om jonge mantelzorger te zijn voor hun vader, die hartproblemen en niet-aangeboren hersenletsel heeft. Hoe combineren ze dit met school, hobby’s en tijd voor zichzelf? Hoe zorgen zij, én hoe blijven ze zichzelf? In hun eigen woorden lees je over verantwoordelijkheden, plannen aanpassen, trots zijn, grenzen aangeven – én over gewoon kind mogen zijn. Een bijzonder en eerlijk portret van twee jonge mantelzorgers die met toewijding én liefde zorgen voor hun vader – en elkaar.

In de Week van de Jonge Mantelzorger staan we stil bij jongeren die opgroeien met zorgtaken voor een ouder, broer, zus of ander familielid. Vaak zien zij hun inzet als vanzelfsprekend – en juist daarom is erkenning zo belangrijk. Britt (25) is zo’n jonge mantelzorger. Al sinds haar tiende ondersteunt ze haar moeder Karin, die leeft met chronische pijn door reuma, artrose en dystrofie. Wat begon met kleine dingen in huis – zoals koken, stofzuigen of medicijnen klaarzetten – groeide uit tot een vanzelfsprekend en liefdevol onderdeel van haar dagelijks leven. In dit openhartige verhaal vertelt Britt hoe zorgen voor haar moeder haar jeugd, hun band én haar keuze voor het zorgvak heeft gevormd.

‘Wat een heerlijke middag was het weer, bedankt Eveline.’ Zo’n bericht vind ik vaak op mijn Facebookpagina, en dat doet me enorm goed. Zelf geniet ik trouwens ook enorm van de wandelingen op de eerste donderdagmiddag van de maand. Die organiseer ik als vrijwillig wandelcoach voor de groep ‘Wandelen met Mantelzorgers’ uit Tiel. We hebben het allemaal best pittig als mantelzorger, en het is fijn om dat te delen met de anderen uit de groep. Bovendien is wandelen gezond, ontspannend en ben je lekker buiten. Daarna kunnen we er weer even tegen.